مباني نظري و پيشينه پژوهش سواد رسانه اي

مباني نظري و پيشينه پژوهش سواد رسانه اي (فصل دوم)

در 84 صفحه ورد قابل ويرايش با فرمت docx

توضيحات: فصل دوم پايان نامه کارشناسي ارشد (پيشينه و مباني نظري پژوهش)

همراه با منبع نويسي درون متني به شيوه APA جهت استفاده فصل دو پايان نامه

توضيحات نظري کامل در مورد متغير

پيشينه داخلي و خارجي در مورد متغير مربوطه و متغيرهاي مشابه

رفرنس نويسي و پاورقي دقيق و مناسب

منبع :    انگليسي وفارسي دارد (به شيوه APA)

نوع فايل:     WORD و قابل ويرايش با فرمت doc

قسمتي از متن مباني نظري و پيشينه

چارچوب نظري پايان نامه با موضوع سواد رسانه اي 

سواد:

 با ورود به قرن بيست و يکم و ظهور جامعه دانايي محور، مفهوم سواد تغيير پيدا کرده است. سواد، ديگر‌‌‌ همان معني سنتي توانايي خواندن و نوشتن را ندارد، بلکه مفهوم سواد در معناي جديد خود شامل سواد ديجيتالي، سواد اطلاعاتي و سواد رسانه‌اي است. با توجه به اينکه در عصر حاضر، شکل و سطح سواد تغيير کرده است؛ همه افراد جامعه نياز به سوادآموزي در معناي جديد آن دارند. در عصر کنوني کسي که خواندن و نوشتن مي‌‏داند و حتي تحصيلات دانشگاهي دارد، ولي به عنوان مثال نحوه استفاده از اينترنت و جستجو در آن را نمي‌داند، يا توان درک پيام‌هاي رسانه‌اي را ندارد، باسواد تلقي نمي‌شود.

 2-1-2 انواع سواد:

2-1-2-1سواد ديجيتالي^[1] :

مردم، هنوز نحوه استفاده صحيح از کامپيو‌تر و تجهيزات کامپيوتري را نمي‌‏دانند و در نتيجه کامپيو‌تر در بسياري از خانه‌ها تبديل به وسيله تزئيني يا وسيله بازي شده است.  در جامعه مبتني بر دانايي، اکثر مشاغل، به سواد، دانش و مهارت‌هاي جديد از جمله توانايي کار با کامپيو‌تر و اينترنت نياز دارند. بنابراين مردم به ويژه، دانش آموزان، دانشجويان، اساتيد و شاغلان بايد مهارت استفاده از اينترنت و جستجوي اطلاعات در آن و مهارت بهره‌گيري از نرم افزارهاي عمومي و تخصصي را داشته باشند.

 کامپيوتر‌ها نحوه آموزش در مدارس و دانشگاه‌ها را تغيير داده است، در مدارس و دانشگاه‌ها دانش آموزان يا دانشجويان مي‌آموزند تا انبوهي از اطلاعاتي را که از اينترنت مي‌گيرند پردازش کنند و از اين اطلاعات در جهت يادگيري بيشتر استفاده کنند. آن‌ها مي‌توانند به منابع و اطلاعات علمي در سراسر جهان دسترسي پيدا کنند. اگر دانش آموزان يا دانشجويان سواد ديجيتال نداشته باشند، نمي‌توانند همگام با اين تحولات پيش روند.  کارمندان و شاغلان با بهره‌مندي از سواد ديجيتال و استفاده صحيح از امکانات و تجهيزات فناوري اطلاعات، مي‌توانند با بهره وري، سرعت و دقت بيشتري کار خود را انجام دهند.

سواد ديجيتالي شامل مهارت‌هاي زير خواهد بود:

مهارت کار با سيستم عامل‌ها و راهبري عمومي کامپيو‌تر

مهارت استفاده از امکانات اطلاعاتي اينترنت نظير جستجو و يابش اطلاعات در اينترنت و پايگاه‌ها و منابع علمي و اطلاعاتي و دانشنامه‌هاي اينترنتي.

مهارت استفاده از امکانات ارتباطي اينترنت نظير پست الکترونيک، شبکه‌هاي اجتماعي، تالارهاي گفتگو، گروه‌هاي خبري، سيستم‌هاي پيام رساني فوري و کنفرانس‌هاي اينترنتي.

مهارت استفاده از امکانات همکاري اينترنت نظير سيستم‌هاي دورکاري الکترونيکي، آموزش الکترونيکي، پرداخت اينترنتي، بانکداري اينترنتي، دولت الکترونيکي و خدمات الکترونيکي.

مهارت کار با نرم افزارهاي عمومي نظير نرم افزارهاي چندرسانه‌اي، آموزشي، واژه‌پرداز، صفحه گسترده، پايگاه داده، طراحي و گرافيک و …

مهارت استفاده از نرم افزارهاي تخصصي مربوط به رشته تخصصي هر فرد نظير نرم‌افزارهاي آماري، برنامه‌نويسي، مهندسي، محاسباتي، اقتصادي، حسابداري، مديريتي و …

مهارت استفاده از امکانات و تجهيزات سخت افزاري نظير کامپيو‌تر خانگي، لپ تاپ، تبلت، تلفن همراه هوشمند، پرينتر، اسکنر و …

2-1-2-2سواد اطلاعاتي^[2]:

افراد در عصر اطلاعات و جامعه مبتني بر دانش، به منظور دسترسي به منابع اطلاعاتي و استفاده از آن، بايد سواد اطلاعاتي داشته باشند. سواد اطلاعاتي مجموعه مهارت‌ها و توانمندي‌هايي است که فرد را قادر مي‌سازد، نياز اطلاعاتي خود را تشخيص دهد، منابع و پايگاه‌هاي اطلاعاتي لازم را شناسايي کند، به تدوين روش جستجو در اين منابع و پايگاه‌هاي اطلاعاتي بپردازد و پس از انجام جستجو، اطلاعات به دست آمده را ارزيابي کرده و به منظور توليد اطلاعات جديد، پيوند لازم بين اطلاعات جديد را با دانش قبلي خود برقرار سازد.

[1] Digital Literacy

[2] Information Literacy

...

2-1-3 سواد رسانه اي:

بر اساس نظر جيمز پاتر^[1]، بسياري از افراد واژه سواد را با رسانه­هاي چاپي ربط مي دهند و آن را معادل توانايي خواندن قلمداد مي­کنند. برخي نيز، در رويارويي با رسانه هاي ديگري همچون فيلم و تلويزيون، اين اصطلاح را به سواد ديداري^[2] بسط مي دهند. نويسندگان ديگري نيز از اصطلاحاتي نظير سواد رايانه اي^[3] و سواد خواندن^[4] استفاده مي کنند، اما هيچ يک از اين ها معادل «سواد رسانه اي» نيستند، بلکه صرفا اجزاي سازنده آنند. «سواد رسانه اي» شامل تمام اين توانايي هاي ويژه و نيز چيزهاي ديگري است. اگر خواندن بلد نباشيم، از رسانه هاي چاپي چيزي دستگيرمان نمي شود. اگر در درک آداب ديداري و روايي مشکل داشته باشيم نمي توانيم از تلويزيون يا فيلم چيز زيادي بفهميم. اگر نتوانيم از رايانه استفاده کنيم. ازآنچه به مرور زمان در مهم ترين رسانه رخ مي دهد، بي خبر مي مانيم. در واقع، سواد رسانه اي فراتر و عمومي تر از اين توانايي هاي ويژه است. بدين ترتيب، سواد رسانه اي چنين تعريف مي شود:

سواد رسانه اي مجموعه اي از چشم اندازها^[5] يا جنبه هاي فکري است که ما براي قرار گرفتن در معرض رسانه، فعالانه^[6] از آن­ها بهره برداري مي کنيم تا معناي پيام هايي را که با آن­ها روبه رو مي شويم، تفسير کنيم. ما چشم اندازهاي خود را با استفاده از ساختارهاي دانش خود مي سازيم و براي ساختن ساختارهاي دانش، به ابزار و مواد اوليه نياز داريم. اين ابزار، مهارت هاي ما و ماده اوليه، اطلاعات به دست آمده از رسانه ها و دنياي واقعي است. استفاده فعالانه از رسانه ها بدان معني است که ما از پيام ها آگاهيم و به طور خودآگاهانه با آن ها تعامل داريم. به طور سنتي، سواد رسانه اي به توانايي تحليل و ارزيابي محصولات رسانه اي و به طور گسترده تر به ايجاد ارتباط موثر و از طريق نگارش خوب اطلاق مي شود. طي نيم قرن گذشته، سواد رسانه اي شامل توانايي تحليل شايسته و به کارگيري ماهرانه روزنامه نگاري چاپي، محصولات سينمايي، برنامه هاي راديويي و تلويزيوني و حتي اطلاعات و مبادلات رايانه اي (از جمله تعاملات زمان واقعي از طريق شبکه جهاني اينترنت) شده است.(بروان،1998: 44)

بر اين اساس، برخي کارشناسان حوزه ارتباطات سواد رسانه اي را "توانايي دستيابي، تجزيه و تحليل، نقد، ارزيابي و ايجاد پيام هاي رسانه اي به گونه هاي مختلف" تعريف مي کنند. کارشناسان ارتباطات معتقدند، فرد با مهارت سوادرسانه اي قادر است به طور منتقدانه، درباره آنچه در کتاب، روزنامه، مجله، تلويزيون، راديو، فيلم، موسيقي، تبليغات، بازي هاي ويديويي، اينترنت و... مي بيند، مي خواند و مي شنود، فکر کند. گروهي از دانشمندان سواد رسانه اي را "تقويت تجارب رسانه اي" تعبير مي کنند.(همان منبع)

[1]Jams potter                   

[2] f Visual Literacy

[3] Computer Literacy

[4] Reading Literacy

[5] Perspective

[6] Actively

...

قسمتهايي از منابع فارسي :

1.  ابيلي ، خداداد ( 1374 ) ؛ « آموزش تفکر انتقادي » ، (ترجمه) ، تهران : سمت.

2.  ازکيا، م. و دربان، آ. ع. (1382). روش‌هاي کاربردي تحقيق. تهران: کيهان.

3.  ازکيا، مصطفي (1374). جامعه‌شناسي توسعه و توسعه نيافتگي روستائيان ايران، انتشارات اطلاعات، تهران.

4.  ايزدي، رضا،(1380)، فناوري هاي نوين و آموزش مولد، نشر ديدار.

5.  اتکينسون، ديويد و مارک رابوي(1384)، راديو- تلويزيون خدمت عمومي (چالش قرن بيست و يکم)، ترجمه مرتضي ثاقب فر، تهران: انتشارات سروش.

6.  احديان، محمد و داود محمدي، 1377، مباحث تخصصي در تکنولوژي آموزشي، تهران: انتشارات ققنوس.

7.  احديان، محمد و آقازاده، محرم. راهنماي روش‌هاي نوين تدريس براي آموزش و كارآموزي. چاپ چهارم، تهران: نشر آييژ، 1382.

8.  ارجمندي، غلامرضا،1385. مهارت هاي سواد رسانه اي. در کتاب مهارت هاي زندگي(1) ويراستار دکتر بهمن زندي، 90-65.تهران: انتشارات دانشگاه پيام نور.

9.  الوين تافلر، موج سوم، ترجمه شهيندوخت خوارزمي، 1373  

...

قسمتهايي از منابع انگليسي:

Accenture, (2001). Creating a Development Dynamic, Final Report of the Digital Opportunity Initiative. Markle Foundation. United Nations Development Program.

Angell, Helena Mary (2005). What music videos teach at-risk adolescent girls: making a case for media literacy curriculum. A doctoral dissertation of Philosophy. University of Florida.

Birden H, page S., "Teaching by videoconference: a commentary on best practice for rural education in health professions", Rural and Remote Health 5 (online), 2005: 236.

Bray, M. (2002). Education in developing Asia. Asian development Bank. Comparative education research center. The University of Hong Kong.

Chapman, R. and Slaymaker, T. (2002) ICTs and Rural Development: Review of the literature, current interventions and opportunities for Action. Available online: www.odi.org.UK/publications/workingpapers/wp192.pdf

Christ, W. & Potter, W.J. (1998). Media literacy, media education and the academy. Journal of Communication, 48 (1), 5-13.

Colorado Nonprofit Development Center. 2001. First Chance Project. http://www.ruralwomyn.net/firstchance.html

Cortés, C. (2001). Knowledge construction and popular culture: The media as multicultural educator. In J. Banks & C. McGee Banks (Eds.), Handbook of research on multicultural education (pp. 169-183). San Francisco: Jossey-Bass.

Dunn, June. Forkner, PhD, 2003, "Internet-based patient self-care: the Internet generation of health care delivery", JMIR, Vol. 5. Retrieved 19 Aug 2007 from: http://www.jmir.org/2003/2/e8

...